Եւ երբոր Երուսաղեմին մօտեցան՝ եւ Բեթփագէ եկան Ձիթենեաց սարի մօտ, այն ժամանակ Յիսուսը երկու աշակերտ ուղարկեց, Եւ ասեց նորանց. գնացէք այդ գիւղը, եւ շուտով այնտեղ մի էշ կ’գտնէք կապած, եւ մի աւանակ նրա հետ:. Արձակեցէք բերէք ինձ մօտ։ Եւ եթէ մէկը բան ասի ձեզ, ասեցէք, թէ Նրանք Տիրոջը պէտք են. Եւ նա շուտով կ’ուղարկի նրանց։
«Եվ շատեր իրենց զգեստները փռում էին ճանապարհին. և ուրիշներ ծառերից ճյուղեր էին կտրում ու գցում ճանապարհի վրա: Եվ նրանք, որ առաջից ու հետևից էին գնում, աղաղակում էին և ասում. «Ովսաննա՜ Բարձրյալին, օրհնյա՜լ լինի նա, որ գալիս է Տիրոջ անունով. օրհնյա՜լ լինի մեր հոր՝ Դավթի թագավորությունը, որ գալիս է: Խաղաղությո՜ւն՝ երկնքում և փա՜ռք՝ բարձունքներում»:
Բայց այս ամենը եղաւ, որ կատարուի մարգարէի ձեռով խօսուածը, որ ասում է. Ասացէք Սիօնի դստերը. Ահա քո թագաւորը քեզ մօտ է գալիս, հեզ՝ եւ էշն ու աւանակի քուռակը հեծած>>։
Հեզությունը Քրիստուսի թագավորական հատկանիշներից մեկն է, որ Զաքարիան նշում է իր մարգարեության մեջ:
Քրիստոս չեր գալիս մարդկանց իրեն ծառայեցնելու: Նա գալիս էր մարդկանց ծառայելու, նա տարբեր էր բոլոր թագավորներից: Նա անմահ թագավորն էր, որ արդեն խոնարհվել էր երկինքների բարձրությունից իր արարածներին օգնելու, որպեսզի փրկվեն նրանք:
Նա չեր գալիս իշխելու, նա գալիս էր Իր երկնային զորությամբ, իր Արարչի զորությամբ մարդկանց ազատելու մեղքի, չարության կապանքներից:
The Sixth Sunday of Great Lent is called the Sunday of the Advent. This Sunday teaches us about the first Advent of Christ – His Incarnation: His Holy Birth when God became Man. This proved the Truth found in the Scriptures that by the coming of the Savior, a second chance was given to mankind to be guided on the path leading towards salvation.
This Sunday also symbolizes the Second Advent. In the Gospels and Apostolic Letters there are many references dedicated to the Second Advent, where our Lord warns us about His return. “…Watch out and do not let anyone fool you. Many men, claiming to speak for me, will come and say, “I am the Messiah!” and they will fool many people. You are going to hear the noise of battles close by and the news of battles far away… Countries will fight each other; kingdoms will attack one another. There will be famines and earthquakes everywhere… And you will be hated by all nations for my Name’s sake… Many false prophets will appear and fool many people. Such will be the spread of evil that many people’s love will grow cold. But whoever holds out to the end will be saved” (Mt 24:4-13).
Այս առակի կինը տկար է և անօգնական, քանի որ այրի է: Ոմանք չարաշահել ենփոխհարաբերություններն իր հետ , իսկ անպատասխանատու դատավորը ձգելովդատավարության ըմթացքը անօրենությամբ էր գործում՝ մտածելով որ մեկ այդ կինը կհոգնի և այլևս իրեն հանգիստ կթողնի։ Ինչպես առակի այրին, մենք հոգևորապես թույլ ենք և անօգնական, եւ ինչպես այրի կինը մենքևս կանգնելու ենք երկնավոր մեր դատավորի առաջ՝ հայցելու Իր արդար դատաստանը։
Ուրեմն պետք է պահպանենք մեր հավատքը մինչև Քրիստոսի երկրորդ գալուստը, երբ Հիսուսը մեզ ամբողջովին կազատի չարից: Առակի անարդար դատավորը՝ լոկ իբրև դատավոր է ներկայացված առակում, այլխնես մաորևէ ձևով համեմատելի չէ Աստծո հետ, այլ ավելին՝ նա Աստծուն հակադրելի է: ԱրդարությանԱստվածը հանդուրժում է անարդարներին՝ ժամանակ տալով նրանց դարձի գալու համար: Տերը մի օր փառքով կգա՝ դատելու ողջերին և մահացածներին: Սպասում ենք վերջնականդատաստանի այդ օրվան։ Եկեք աղոթենք և աշխատենք Տիրոջ թագավորության երկնքումպատվավոր տեղի համար:
Այս առակը պետք է հասկանալ Հիսուսի Երկրորդ Գալստյան ուսմունքի շրջամակներուն։ Նույնիսկ եթե մենք տանջվում ենք առակի այրու պես՝ անհուսության ու դժվարությումների մեջ, մենք պետք է համբերատար լինենք և պահպանենք մեր հավատքը, մինչև որ մեր աղոթքներըպատասխանվեն այս կյանքում, իսկ եթե ոչ՝ մինչև մեր կյանքի վերջը կամ մինչև ԵրկրորդԳալուստը Քրիստոսի։
Այս առակը կարող եք կարդալ՝ Ղուկաս 18:1-8
Sunday of the Judge
The lady in this parable is weak and helpless because she is a widow. Some people abused her and the irresponsible judge did injustice to her by ignoring her constant requests for justice. Like the widow in the parable, we are spiritually weak and helpless. We need Jesus, the final judge of the universe, to do justice for us. Let us keep our faith until the second coming of Christ when Jesus will deliver us completely from the evil one.
The unjust judge in the parable is no comparison to God; but is a contrast to God. The God of justice tolerates the unjust allowing them time for conversion. The Lord will one day come in glory to judge the living and the dead. We are waiting for that day of final judgment. Let us pray and work for the place of honor in the Lord’s kingdom in heaven.
This parable is to be understood in the background of Jesus’ teaching on his second coming. Even if we are suffering like the widow in the parable with no hope or relief, we must be patient and keep up our faith until our prayers are answered in this life, and if not, until the end of our life or until the second coming of Christ.
The fourth Sunday of the period of Great Lent is called the Sunday of the Steward, and the message of the day teaches us with the parable of the unjust steward.
This parable admonishes every one of us that the journey towards salvation must include self-control and resignation. The allegorical meaning of the parable is in the wealthy man symbolizing God, and the unjust steward symbolizing the sinner. For an extended period of time, the sinner carelessly wastes the graces granted by God, until God calls him for an accounting of his life. The unjust steward symbolizes all who, upon regretting their actions, forgive those who have sinned against them, and become seekers of righteousness and the just. (See Luke 16:1-13)
Տնտեսի Կիրակի
Մեծ պահքի շրջանի չորրորդ կիրակին կոչվում է Տնտեսի կիրակի, և օրվա պատգամը մեզ զգուշացնում է անարդար տնտեսի առակով։
Այս առակը մեզանից յուրաքանչյուրին հորդորում է, որ դեպի փրկություն տանող ճանապարհը պետք է ներառի ինքնատիրապետում և մի.նույն ժամանակ ինքնուրացություն: Առակի այլաբանական իմաստը Աստծուն խորհրդանշող հարուստ մարդու, և մեղավորին խորհրդանշող անարդար տնտեսի մեջ է:
Երկար ժամանակ մեղսագործ տնտեսը անզգուշորեն վատնում է Աստծո կողմից տրված շնորհները, մինչև որ Աստված նրան կանչում է խոստովանության եւ արդարացման: Անարդար տնտեսը խորհրդանշում է բոլոր նրանց, ովքեր զղջալով իրենց արարքների համար նաև ներում են նրանց, ովքեր մեղք են գործել իրենց հանդեպ և զղջում են արդարությամբ ու հեզությամբ: (Տես Ղուկաս 16,1-13)
Անառակ Որդին`առակի մեջ կրտսեր որդին, որ իր բաժինը պահանջեց հորից խորհրդանշում է այն, որ Աստծո զավակները ամեն մեկն իր հերթին զանազան աստվածային շնորհների ժառանգորդներ են։ Ամեն մեկս մերն ենք համարում մեզ հատուկ ընդունակությումներ, շնորհալի կարողություններ ու որոշակի ունեցվածք, և միշտ խնդրում ենք մեր Աստծուն, որ այդ ամենը պահպանվի մեզ համար։
Աստված որոշակի ժամանակահատվածում, շատ առատորեն է բաշխում այդ ամենը մարդուն, իսկ մենք գնալով ավելի ենք հաստատվում մեր սեփականատիրական զգացողությունների մեջ, փոխարեն գնահատենք և շնորհակալ լինենք այն ամենի համար ինչ որ ունենք՝ զարգացնելով ու ավելացնելով աստվածային պարգևները։
Անառակ Որդու նման, մեր անձնական վաստակն ու ձեռքբերումն ենք համարում այդ ամենը, որտեղ էլ սկսվում է մեր ձախողումների սկիզբը։ Աննկատ ձևով սկսում ենք ծախսել այդ ամենը` տեղը ոչնչով լրացնելով` չանդրադառնալով, որ մեր վերաբերմունքով կտրում ենք մեզ կյանքի աղբյուրից, որ է մեր երկնավոր Հայրը։ Ինչպես Անառակ, Որդին հեռացավ իր հոր տնից՝ կտրելով իրեն հայրական օրհնությունից ու պաշտպանությունից։
Եվ վերադառնում ենք միայն այն ժամանակ, երբ մեր անիրավությունը պատժում է մեզ, երբ մենք հասկանում ենք, որ աստվածային շնորհին՝ շնորհ պետք է ավելացվի հավատարմությամբ, հեզությամբ ու հավատքի գործերով։
Այլապես սովի ենք մատնվում ինչպես Անառակ Որդին: Եվ այդ սովը հոգևոր սովի մասին է: Ինչպես մարգարեն է ասում. <<Ահա օրեր պիտի գան և ես սով պիտի ուղարկեմ այդ երկիր, ոչ թե հացի սով կամ ջրի ծարավ, այլ Տիրոջ Խոսքը լսելու սով>>: (Ամոս Ը 11)
Եվ Աստված, որ տեսնում է մեր վերադարձը համարում է, որ կորսված էինք՝ գտնվեցինք, մեռած էինք՝ հարություն առանք:
This Sunday the Armenian Church is remembering Jesus’ parable of the Prodigal Son, found in Luke chapter 15.
Calling this parable the ‘Parable of the Prodigal Son,’ is saying something important in how we as Armenians view this parable. After all, the ‘prodigal son’ is not the only character in the story. There is also the oldest son: the jealous one who remained at home. Then there is the father, a figure which represents the merciful love of our Heavenly Father.
During Great Lent, the tradition of the Armenian Church invites us to humbly identify as the prodigal son. For the path to oneness with God, and the peace and joy that He offers, does not come to us through selfishness but through heartfelt humility. Not partial humility, but full humility. In other words, to be full of God’s spirit, we need to empty ourselves of every drop of sin and pride we cling to, so that He can fill us with His Spirit. Our Heavenly Father anxiously awaits our return to Him. A return that can be easy, provided we abandon the weight of the sin we carry with us.
Որ զօրէնս սրբութեան պահոց նախ ի դրախտին աւանդեցեր, զոր ոչ պահելով նախաստեղծիցն ճաշակմամբ պտղոյն՝ ճաշակեցին զդառնութիւն մեղաց եւ մահու, վասն որոյ շնորհեա՛ մեզ, Տէ՛ր, ճաշակել զքաղցրութիւն Քոց պատուիրանաց:
Սուրբ պահքի օրենքը նախ դրախտի մեջ ավանդեցիր, որ նախաստեղծները պտուղի ճաշակմամբ չպահելով, մեղքի և մահվան դառնությունը ճաշակեցին, ուստի Տեր, պատվիրաններիդ քաղցրությունը ճաշակել շնորհիր մեզ:
Մեծի Պահոց շրջանի երկրորդ կիրակին կոչվում է Արտաքսման կիրակի: Օրվա կանոնի Օրհնությունը մեզ հիշեցբում է մահվան դառնության ճաշակամն, և հայտնում Քրիստոսի միջոցով կրկին Դրախտ վերադառնալու մասին:
Ադամի անկումը դրախտում, որ տեղի ունեցավ իր ինքնակամ որոշմամբ` նույն մեր ինքնակամ որոշմամբ էլ, իր հետ միասին` մենք մերկացանք աստվածային շնորհներից, արդարությունից, խոնարհությունից, հնազանդությունից: Այսպիսով խախտվեց նաև պահեցողության պատվիրանը:
Դրախտի դարպասները փակվեցին մարդու առջև՝ արգելելով մեղավորության, անկատարության ներկայությունը կատարյալ դրախտում: Սակայն Քրիստոս Աստված Իր աշխարհ գալով՝ դեպի դրախտ վերադարձի հույսը վառեց մարդկանց հոգիներում՝ Իր երկու շատ կարևոր տնօրինական նախախնամությոամբ: Քառասնօրյա Հիսուսը տաճար եկավ և Նրա առջև բացվեցին տաճարի արևելյան դռները, որոնք հավիտենապես փակված էին: Եվ ինչպես մարգարեն է ասում՝ այն միայն պետք է բացվեր Փրկչի առաջ, երբ նա տաճար գար: Եվ մարդիկ՝ ովքեր ջահերը ձեռքներին տաճար էին գնում ասում էին. <<Տերը տաճար եկավ>>: Երկրորդ անգամ տաճարի վարագույրները վերևից պատռվեցին և Խորանը բացվեց, երբ Խաչյալն Քրիստոս հաղթեց աշխարհին՝ Խաչի վրա բևեռված:
Այդպիսով Տերը հնարավոր դարձրեց շարականի աղոթը, որ աղերսելով երգում ենք Արտաքսման Կիրակիի օրը:
This parable admonishes every one of us that the journey towards salvation must include self-control and resignation. The allegorical meaning of the parable is in the wealthy man symbolizing God, and the unjust steward symbolizing the sinner. For an extended period of time, the sinner carelessly wastes the graces granted by God, until God calls him for an accounting of his life. The unjust steward symbolizes all who, upon regretting their actions, forgive those who have sinned against them, and become seekers of righteousness and the just. (See Luke 16:1-13)
